حقوق بشر - تارنما

می خواستم درباره ی حجاب بنویسم. می خواستم زیبایی های حجاب را وصف کنم. می خواستم صدها دلیل عقلی و شرعی بیاورم تا ثابت کنم که حجاب، آرایش برتر است. می خواستم بگویم که چگونه حجاب و آزادی دو همسایه ی همراه اند. و می خواستم بگویم که چگونه حجاب با عشق جمع می شود.

همه اینها را می خواستم بگویم. ولی زبانم ناتوان بود. شاید نمی توانستم مخاطبم را قانع کنم. تا این که خبر شهادت تو را شنیدم. تا این که تو را شهید حجاب یافتم؛ و تو را بهترین و قاطع ترین دلیل بر اثبات حجاب یافتم. برای خودم هم ثابت شد که چگونه حجاب و عشق در یک بدن و در یک روح با همدیگر می آمیزند!

برای تو ـ ای زیباترین نمونه ی حجاب ـ همسایگی با بهترین زنان جهان، فاطمه ی زهرا پاره ی تن پیامبر اسلام، مریم پاک دامن مادر عیسی، آسیه ی با ایمان، خدیجه ی کبری و سمیه اولین زن شهید در راه اسلام، و همه ی زنان صالح را آرزو می کنم.

و با تو عهد می بندم که من و دیگر برادران و خواهران مسلمانت تا آخرین قطره ی خون، راهت را در دفاع از حجاب ادامه دهیم. و با تو عهد می بندیم که انتقام خونت را از قاتلانت بگیریم. تا اینکه پرچم دین و شعار حجاب را در همه ی کشورهای دنیا بلند کنیم.

بر این عهد باقی می مانیم تا زمانی که به آن وفا کنیم یا در این راه به دیدار معبودمان و به جمع شما و همه ی برادران و خواهران مؤمن شهیدمان بپیوندیم.

ماه نو شده است. ولی این دفعه رنگ دیگری دارد. رنگ عشق؛ سیاه و سرخ را می گویم. صدای کاروان را می شنوی که مرگ همراه آنهاست؟ جالب اینکه کاروانیان هنوز زنده اند.

صدایی که از هزار و چهارصد سال پیش آغاز شده، تا کنون ادامه دارد. صدای حسین ـ علیه السلام ـ این بار نه از نینوا، که از غزه به گوش می رسد.این صدای یتیمان حسین است که از مظلوم ترین نقطه ی دنیا، جایی در انتهای خاور میانه شنیده می شود. صدا همچنان بوی دود و خون می دهد. بوی جگرهای کباب شده و اصغرهای گلو بریده.

یزید زمان همچنان زنده است و این بار به جای کوفه از «تلمود» سر برآورده است. بجای رژیم اموی، رژیم صهیونیست لشکر جمع می کند؛ علیه کسانی که حتی حقّ آب و نان شان هم به رسمیت شناخته نشده است.

آری؛ کربلا سرزمینی است به وسعت همه ی جهان و عاشورا روزی است که هنوز در چاشتگاه آنیم.

راستی، حقوق دانان جهان، «بشر» را چگونه تعریف می کنند که شامل شهروندان تکه ای از خاور میانه نمی شود؟ چگونه آن را تفسیر می کنند که گاهی غزه، گاه عراق و گاهی افغانستان و قفقاز را در بر نمی گیرد؟

این سؤالی است که هنوز فکر خیلی از انسانهای متمدّن را آزار نمی دهد!