تارنما

امروز همه آمده بودند. از همه جا. شاگردان استاد از سراسر ایران و حتی کشورهای دیگر آمده بودند؛ از لبنان و عراق و عربستان و بحرین. و از هند و پاکستان. مردم هم آمده بودند. از همه جا.

امروز زمین لرزید. من ریزش یک کوه را وقتی فهمیدم که در قم سیل به پا شد. (+ و + و +) راستش تا بحال بزرگی این کوه را تجربه نکرده بودم. و اکنون که ریخت، از عمق وجودم فهمیدمش. امروز روزگار قم سیاه شد؛ نه، روزگار ایران سیاه شد. امروز اسلام عزادار بود. دشمن شاد شدیم شاید. صدای خنده های شیطان را می شنیدم در ضمن گریه های مردم مسلمان.

امروز به خود آمده بودم. فهمیدم، کسی که می توانست بهجت دل غمگین و آرامش دل سنگینم باشد، رفت. نه امروز و دیروز، که سالهاست رفته است. جاهل بودم و امروز به عزای جهلم نشسته بودم. امروز اشکها جاری بود. اشک من از عاقبت بخیری پیر مراد نبود؛ اشکهایم برای جوانی و خامی خودم بود.

یاد لحظات و ساعت های شیرینی افتادم که چون دیگر دوست دارانش، پا به پای او حرم امام رضا ـ علیه السلام ـ را می پیمودم. یاد نمازهای ایستاده و نشسته اش. و یاد مفاتیح کوچکش، و یاد جامعه ی کبیره ای که همیشه می خواند، و یاد تسبیح گلی اش و یاد شانه ی چوبی اش. یاد لحظاتی افتادم که مردم گرمای مسجد فاطمیه قم را تحمل می کردند تا صدای مناجات و گریه اش را در نماز مغرب و عشای شب جمعه اش بشنوند. یاد این که وقتی به این آیه ی سوره ی جمعه می رسید، بدنش می لرزید. (قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِی تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَاقِیکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ)1 و یاد دعای سجده ی آخر نمازش:(وافعل بنا ما أنت أهله و لا تفعل بنا ما نحن أهله یا أهل التقوی و المغفرة یا أرحم الرّاحمین)2

امروز همه ی خاطراتی که از او داشتم برایم تکرار شد. خاطره ی سؤالهایی که از او پرسیده بودم و جوابهای مهربانانه ای که داده بود. خاطره ی موعظه ای که برای همیشه به سائلان ـ و به من ـ داده بود. خاطره ی کسانی که نمی شناختندش ـ مثل من ـ و بی تفاوت از کنارش رد می شدند. و شاید از روی کنجکاوی از کسی می پرسیدند: او کیست؟ و اگر می شنیدند: آقای بهجت، باز در اندیشه بودند که «بهجت دیگر کیست؟» و خاطره ی کسانی که به پایش می افتادند و من به آنها غبطه می خوردم و افسوس بر سنگدلی م.

و خاطره ی مدّت طولانی که به دنیا مشغول بودم و نرفتم به زیارتش. آه این چشمها چقدر گنهکار شده اند، که مدّت ها بود به روی بزرگی چون او باز نشده بود.

و خاطره ی پسرم که به دنیا آمده بود. و بردیمش تا آقا دعایی برایش کند. و طفل دیگرم که هنوز در حسرت اینم که وقتی پیدا بشود تا به خدمت آقا ببریمش!

آری. امروز کوهی فرو ریخت و زمین لرزید. و این لرزش را خفتگان نفهمیدند. امروز بهجت زمین رفت. امروز دل ها لزران بود و اشک ها جاری.
امروز صبح، دیگر دردانه زائر فاطمه ی معصومه به بالای سرش نرفت. رفت، ولی با جسم بی جانش. و رفت. ولی در بهشت دائمش.

امروز دیگر خودم را یتیم یافتم. یتیمی که سالها پدر معنوی ش را نشناخته بود. یتیمی که الآن فهمید یتیم شده است.
امروز عزادار بودم.

-----------------------------
1. بگو آن مرگى که از آن مى‏گریزید قطعا به سر وقت‏شما مى‏آید آنگاه به سوى داناى نهان و آشکار بازگردانیده خواهید شد و به آنچه [در روى زمین] مى‏کردید آگاهتان خواهد کرد. سوره جمعه، آیه8

2. خدایا با ما چنان کن که تو اهل آنی نه چنان که ما اهل آنیم. ای اهل بازدارندگی و مغفرت. و ای بخشنده ترین بخشندگان.

مرتبط:

 ـ جوابی که نزد استاد بود

 ـ بهجت روزگار

 ـ ...

بسمه تعالی

کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت، بندگی خدای بزرگ است؛ و بندگی، در ترک معصیت است در اعتقادیات و عملیات.
آنچه را که دانستیم، عمل نماییم و آنچه را که ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این عزم اگر در بنده، ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ، اولی به توفیق و یاری خواهد بود.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته، و الصلاة علی محمد و آله الطاهرین، واللعن علی أعدائهم أجمعین.

مشهد ربیع الثانی 1420
منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله بهجت

حضرت آیت الله بهجت به ملکوت اعلی پیوست

بسیار ناراحتم. فعلا نمی توانم بیشتر بنویسم...
انّا لله و انا الیه راجعون

پنج شنبه هفده اردیبهشت 1388 است. به محلّ قرار نزدیک می شویم. دو اتومبیل، یکی سمند و دیگری پژو جی ال ایکس زودتر از ما رسیده اند. من و سه همکار دیگرم سوار پژو می شویم و به طرف تهران حرکت می کنیم. حدود بیست دقیقه تأخیر داریم. خواهر ها هم با سمند می آیند. هنوز چند کیلومتر بیشتر، از قم دور نشده ایم. به چند درخت توت می رسیم که در کنار جاده سایه ای گسترده اند. صبحانه را با طعم توت می خوریم. همزمان دلمان برای راننده ی سمند می سوزد که تنهاست!
در راه کتابهای خارجی و فارسی را که باید بخریم، چک می کنیم. به شدّت سرگرم بررسی کتابها شده ایم. چشم هایم خسته می شود و سر از لیست کتاب ها بر می دارم. ولی همکارم همچنان در حال تیک زدن به کتاب های جدید است. از بس مشغول است، وقتی وارد پارکینگ نمایشگاه می شویم، سرگیجه می گیرد. با یک قورت آبلیمو و یک دانه خرما، که راننده ی محترم در اختیارمان می گذارد، حالش را جا می آوریم.
وارد محوطه می شویم و رسما نمایشگاه، برای مان شروع می شود. بعد از این که  نمایشگاه بین المللی کتاب به مصلّی منتقل شده، این دومین بار است که به آن سر می زنم. بار اوّل همان سالی بود که برای نخستین بار منتقل شده بود و من و همسر مهربان و فرزندم نوزادم سری چند ساعته به آن زده بودیم.
گویا نمایشگاه تغییر محسوسی نکرده است. انتظامات همچنان قسمت های نمایشگاه را نمی دانند. حتی محلّ کتابهای خارجی و حتی محلّ توزیع کارت خرید ویژه کتب خارجی را. چند ایستگاه « از من بپرس» سر راه است. با جواب ناقص آنها و هوشیاری خودمان، محلّ توزیع کارت را پیدا می کنیم.
محلّ کتابهای خارجی ـ بخصوص کتابهای ریالی عربی و لاتین همچنان در زیرزمین ضلع شرقی مصلّی است. ساختمانش هم هیچ تغییری نکرده است.ادامه مطلب...

شهرنشینی ذائقه ی زندگی مردم را دگرگون می کند. یک شهرنشین با رفیق روستایی اش، بسیار تفاوت دارد. و یک روستایی که مدّتی در شهر بوده، با فامیلش که در روستاست بسیار اختلاف دارد.
در شهر، مردم از خوراکی های سنّتی، مقوّی و طبیعی محروم اند. به جایش به فست فودها و راحت لقمه های شیمیایی و سرطان آور دل بسته اند.
شهرنشین ها، از لباس های زیبا و با حیای سنّتی هم محروم اند. در عوض مجبورند لباس های بدن نما و لوس مدرن را بپوشند. آن هم نه از فقر پول، که از فقر فرهنگ.
در شهر، مردم کمتر حوصله گُل گفتن و گل شنیدن دارند. گاهی با برادرها و خواهر هایشان هم قهر اند؛ و گاهی حتی با پدرشان، و حتی با خودشان.
مردم در شهر از هر لحاظ تغییر می کنند؛ حتی در نفس کشیدن و چرت زدن، و حتی در مریض شدن و مردن!
در شهر، اگر اشتباهی از کسی سر بزند، بجای کمک، سرزنش می کنندش. و اگر کسی گرفتار شود، بر گرفتاری اش می افزایند.
آری، در شهر، ذائقه ها تغییر می کند. ذائقه ی خوارک، ذائقه ی پوشاک، ذائقه ی رفتار و حتا ذائقه ی دین هم تغییر می کند!
این همه را گفتم فقط برای آن جمله ی آخر. دوباره تکرار می کنم: «در شهر حتی ذائقه ی دین هم تغییر می کند.» همین جا نوشته را تمام می کنم. چون می خواهم بیشتر درباره اش فکر کنم.
ادامه دارد....